«Шмаравiдла» и «дзяўбёжыць». В Минске издадут Паланика, Буковски и Кизи по-белорусски

Я сядзеў у сваім офісе, арэнда даўно скончылася, і Макелві ўжо рабіў пэўныя захады, каб мяне выселіць. На вуліцы скварыла як у пекле, а кандыцыянэр не працаваў. Па стале поўзала муха. Я працягнуў далонь і выдаліў яе з гульні. Выцер руку аб правую калашыну —  і тут зазваніў тэлефон.

Я зьняў слухаўку.

 — Алё, — сказаў я.

— Сэліна чытаў? — спытаў жаночы голас. Ён гучаў досыць сэксуальна. У мяне не было жанчыны ўжо некаторы час. Гадоў дваццаць.

— Сэліна? — перапытаў я. — Гм-м-м…

— Мне патрэбны Сэлін, — паўтарыла яна.

Такі сэксуальны голас, трасца, ён пачынаў мне падабацца.

— Сэліна? — зноў перапытаў я. — Навошта вы яго шукаеце? Гаварыце, не маўчыце…

— Зашпіліся.

– Мяне завуць Макмэрфі, братва, Эр-Пэ Макмэрфі, і я заўсёды рады згуляць на інтэрас. – Ён падміргвае, напяваючы радок зь песьні: – …і дзе б я ня ўбачыў картаў стос, я стаўлю… грошы… там, – і зноў сьмяецца.

Ён падыходзіць да століка, дзе гуляюць у карты, чапляе раздачу аднаго з пацыентаў сваім тоўстым загрубелым пальцам і касавурыцца на яе, ківаючы.

– Ага, я дзеля таго і прыехаў у ваш балаган, каб наладзіць вам, кураняткі, рушняк і весялуху за гульнёвым сталом. У Пэндэлтоне, на "хіміі", ужо нікога не засталося, каб мне жыцьцё расквеціць, во я й перавёўся, цяміце? Сьвежая кроў спатрэбілася. А-ёй, толькі паглядзіце, як гэнае птушанятка карты трымае, сьвеціць на ўвесь раён, анягож! Я вас, дзетачкі, як авечачак абстрыгу.

Чэзўік зьбірае свае карты. Руды працягвае яму руку для прывітаньня.

– Здароў, братка, у што гуляем? У тысячу? Дык ня дзіва, што вы тут нават не спрабуеце картаў хаваць. У вас што, нармалёвага стосу няма? Ну, ладна, не праблема, я тут на ўсялякі выпадак свой прыхапіў, тутака ня проста стандартная размалёўка – паглядзіце на карціначкі, га? Усе розныя. Пяцьдзясят дзьве позы.

Я трымаў галаву містэра анёла, як немаўля ці футбольны мяч, агарнуўшы рукой, і дзяўбёжыў яго касцяшкамі кулакоў, дзяўбёжыў, пакуль аскепкі ягоных зубоў не пачалі вытыркацца скрозь вусны. Дзяўбёжыў затым локцямі, пакуль ён не вырубіўся і не зваліўся да маіх ног бясформеннай кучай мяса. Пакуль скура ў яго на скулах не зрабілася тонкай і чорнай.

Мне хацелася дыхаць дымам.

Птушкі і алені — бессэнсоўная раскоша. І рыбу ўсю таксама трэба пераглушыць.

Мне хацелася спаліць Луўр. Я б з радасцю расхерачыў кувалдай мармур Парфенона і падцёр дупу “Монай Лізай”. Цяпер гэта мой свет.

Гэта мой свет, мой, і ўсе гэтыя старажытныя людзі мёртвыя канчаткова.

Той раніцай, за сняданкам, Тайлер і прыдумаў праект “Вэрхал”.

Мы хацелі сцерці гісторыю з твару зямлі. 

Ад чаго пачаць? Ёсьць толькі два варыянты: ад пачатку альбо не ад пачатку. Па-сапраўднаму ўсё пачалося са стварэньня сьвету, а далей пайшло-паехала. Але як на гэты конт меркаваньні разыходзяцца, я пачну са свайго нараджэньня.

Мой бацька — цар Спарты Ікарый, а маці — наяда. Дачок наядаў па тым часе было як расы: кінь палку ў сабаку — трапіш у наядку. І ўсё ж паўбоскае паходжаньне ніколі не зашкодзіць. Прынамсі, спачатку.

Калі я была яшчэ зусім маленькай, бацька загадаў кінуць мяне ў мора. За ўсё жыцьцё я так дакладна і не даведалася, чаму. Цяпер мне здаецца, прычына ў аракуле: ён прадказаў бацьку, што я буду ткаць яму пахавальнае покрыва. Магчыма, бацька думаў, што калі ён заб’е мяне раней, ягонае покрыва ніколі не сатчэцца і ён будзе жыць вечна. Я разумею ягоную лёгіку. У гэтым выпадку намер патапіць мяне тлумачыцца цалкам слушным жаданьнем абараніць сваё жыцьцё. Але, напэўна, ён недачуў — або недачула сама піфія: багі часта мармычуць нешта няўцямнае. Насамрэч вялося пра пахавальнае покрыва ня бацьку, а сьвёкру. Калі ў гэтым быў сэнс прароцтва, дык яно, безумоўна, спраўдзілася. Так, праз колькі гадоў мне вельмі дапамагло тканьне акурат памянёнага сувоя.

Я разумею, навучаць дзяўчат жаночым рамёствам больш ня модна, але, на шчасьце, у мой час было іначай. Яно вельмі выгодна, калі заўсёды ёсьць чым заняць рукі. Хто-небудзь адпусьціць непрыстойнасьць — а ты можаш зрабіць выгляд, што не пачула. І ня трэба адказваць.